W piątek 19 grudnia 2025 r. wkroczyliśmy w dzień, kiedy to szkoła zwolniła codzienny rytm. Od rana towarzyszyło nam podekscytowanie przypominające, że Adwent dobiega kresu, a Boże Narodzenie stoi tuż za progiem.

Gdy nastąpiły lekcje wychowawcze, rozeszliśmy się do starannie przygotowanych sal lekcyjnych. W kameralnym gronie pochylaliśmy się nad sensem Wcielenia Mesjasza, sięgając po fragmenty Pisma Świętego. Każdy wers otwierał przestrzeń do namysłu nad tajemnicą przyjścia Boga na świat. W takich chwilach skupienie otwiera nam inną, szerszą perspektywę duchową.

Centralne miejsce zajęły stoły przykryte białymi obrusami, przypominającymi o czystości intencji i wspólnocie. Wigilijne potrawy nie pełniły jedynie roli kulinarnej. Barszcz o intensywnej barwie przywoływał motyw życia, oczyszczenia oraz nowego początku, mak przywodził na myśl obietnicę obfitości i nadziei, a pierogi i krokiety wprowadzały nas w krąg polskiej tradycji, zakorzenionej głęboko w historii. W dawnej kulturze staropolskiej potrawy mączne symbolizowały dostatek i ciągłość domu, a ich pracochłonne przygotowanie wymagało współdziałania całej rodziny. Nic dziwnego, że do dziś pierogi i krokiety pozostają nieodłącznym elementem wigilijnego stołu. Jedzenie, spożywanie dań bez pośpiechu sprzyja rozmowie, buduje relacje i skutecznie jednoczy wszystkich w jednym miejscu.

Szczególną wymowę miało łamanie się opłatkiem. Ten prosty gest, lekki niczym papier, a jednocześnie ciężki od znaczeń, domagający się przemyślanych słów życzeń, przypominał nam o wzajemnym przebaczeniu, sprzyjaniu sobie oraz potrzebie bliskości. W tych chwilach różnice traciły znaczenie, a wspólnota klasowa nabierała realnych kształtów współdziałania.

Nasze spotkania zwieńczył moment wyczekiwany z dziecięcą niecierpliwością. Pod choinkami pojawiły się prezenty, kolorowe pakunki czekające cierpliwie na odkrycie. Radość, śmiech i szczere uśmiechy wypełniły nasze szkolne pomieszczenia, udowadniając, że drobny gest potrafi rozgrzać serca. Wzajemnie przygotowane podarki były miłym gestem dzielenia się dobrocią. Wróciliśmy do domów bogatsi nie tylko o upominki. Przede wszystkim doświadczenie wspólnego przeżywania tradycji bożonarodzeniowych dało nam przepustkę do przywoływania w pamięci przedświątecznych chwil z koleżankami i kolegami z klasy oraz stało się wstępem do przeżywania Narodzenia Pańskiego w domowym gronie rodzinnym.